| English | Français | Deutsche | Nederlandse | Italiano | Polskimi | Portuguesas | Español | 中国 | 日本人 | 한국어 |
De schijnbaar delicate pluizige bovenkant van een paardenbloemzaad heeft verbazingwekkende structurele eigenschappen waardoor het zaad door de lucht kan reizen, alsof het aan een kleine parachute is bevestigd voordat het op de grond drijft. Het zijn de witte elementen in de pluis (bekend als pappus, een borstelvormige structuur), die een ringvormig wervelwervel met lage luchtdruk achter het zaad creëert. En het is deze lage luchtdrukactie die ervoor zorgt dat het paardenbloemzaad ongelooflijke afstanden blijft 'drijven' (sommige zaden kunnen meer dan 100 kilometer reizen in warme droge lucht). Dit is vergelijkbaar met de functie van een vleugelprofiel in de vleugel van een vogel of de vleugel van een vliegtuig, waarbij de vorm van het vleugelprofiel een lagere druk creëert wanneer lucht over de vleugel beweegt om het te laten vliegen. Met pappus onder de loep wordt het ingewikkelde detail van een van de meest elegante ontwerpen van de natuur onthuld.
Dit dia-exemplaar van paardenbloempluis lijkt blauw vanwege de Methelyne Blue-vlekken die worden gebruikt om de structuur tegen de achtergrond te markeren. Zonder de vlekken lijken de pluisjes over het algemeen kleurloos, waardoor het moeilijker is om de subtiele structuur te onderzoeken. Het kleuren van monsters is slechts één techniek om studenten te helpen bij het onderzoeken van microscopische monsters om te bepalen wat ze zijn (hun morfologie).
De algemene naam 'Paardenbloem' is afgeleid van het Franse woord 'dent-de-lion', wat zich vertaalt naar 'Lion's Tooth'. Deze bloeiende planten zijn van de Taraxacum-soort, een groot geslacht van bloeiende planten in de familie Asteraceae, die inheems zijn in Eurazië en Noord- en Zuid-Amerika. Twee soorten, T. officinale en T. erythrospermum, worden wereldwijd gevonden.
See all Microscopes from Explore Scientific